CONCERT REVIEW

Move2blues probeerde al maanden Rod Piazza te strikken en eindelijk is het hen gelukt. Het was wel een gewaagde gok omdat het geen deel was van een Europese tournee maar gewoon een week endovervlucht voor optredens op 3 plaatsen in de Benelux, wat de prijs natuurlijk serieus beïnvloedde. Er werd geopteerd voor de grote zaal in de Hasseltse muziekodroom en na een tijdje geraakte die wel gevuld. Het aanvangsuur werd een beetje opgeschoven gezien de groep pas lang na middernacht afgesloten had in Ecaussines en ze daardoor wat jetlag hadden en rustig wilden avondeten. Voor Rod Piazza had ik dat over. Verleden jaar had ik hen gezien op Moulin blues maar op een festival blijft het toch steeds beperkt tot een korte set en ik hoor een groep liever een ganse avond in volle glorie.

Vanaf de eerste noten klonk het terug zoals weleer (jaren geleden in het Poorthuis in Peer). Voor sommige mensen klinken ze steeds hetzelfde en daarom wat eentonig. Voor een liefhebber van hun stijl zoals ik is het geen probleem om er twee lange sets van meer dan een uur naar te luisteren. Hun muziek brengt zo veel ambiance dat je echt niet kan stil blijven. Rod Piazza bespeelt de mondharmonica zoals niemand anders en dat blijft ondanks zijn leeftijd steeds even fris en luchtig. Hier en daar waren tijdens het optreden ook melodische passages ingebouwd en daar demonstreerde hij goed hoe je innerlijke gevoelens kunt uiten door dit eenvoudig broekzakinstrument. Zijn vrouw Honey ziet er nog even stralend en charmant uit als weleer en met haar uiterst soepele vingers tokkelt ze enthousiast en glimlachend de wildste boogie woogie akkoorden op haar elektrische piano, een streling voor ogen en oren. De tijd schijnt echt geen invloed te hebben op dit koppel en ze lijken nog even gedreven en zelfvoldaan bij elk optreden. Dave Kida ondersteunde perfect zonder franjes op zijn drumstel. Behalve deze vaste waarden grijpen ze na een paar jaren naar gitarist wissels (die dan gewoonlijk een succesvolle solo carrière aanvangen). In de huidige bezetting valt de eer aan Henri Carvajal en deze treedt heel wat meer op de voorgrond als zijn voorgangers. Zowel in snelle als trage nummers komt hij voortreffelijk over en de symbiose met de rest van de groep is zeer geslaagd.

Reeds op het einde van de eerste set begon Honey al met de voeten op de toetsen te spelen, iets wat ze normaal reserveert voor het einde van een optreden. Had ze zich vergist of had ze er zelf zoveel zin in, Joost mag het weten maar niemand die er om rouwde. Ze speelde zo energiek dat om de haverklap haar natuurlijke smile verdween achter haar wapperende lange blonde lokken. Op het einde van de tweede set was het Rod zijn beurt om de bol uit te gaan. Hij sprong van het podium af en worstelde zich al spelend naar het midden van de zaal waar hij een tijd zijn kunde demonstreerde rechtop een stoel. Niks dan lachende gezichten en klappende handen er om heen, niemand die hen na 2 uur spelen vervelend vond, dit was entertainment van de bovenste plank. Achteraf praatte ik met mensen die hen de dag ervoor op spring blues gezien en gehoord hadden en iedereen was unaniem, dit was helemaal anders. Het feit dat je hier allemaal rechtstaand voor het podium kon meeswingen (en dat was duidelijk het geval) zal ook voor de artiesten meer feedback van de ambiance geven, en dat kan ook een rol gespeeld hebben. Hier kwam iedereen fris aan in plaats van de zoveelste groep laat in de avond aan te horen.

Move 2 Blues bewees hier alweer veel voeling te hebben voor zijn trouw publiek en slaagt er bijna continu in groepen van binnen en buitenland op hun best te laten optreden in een aangepaste zaal. Met spijt gaan ze nu een zomerreces in, maar met Sugar Ray, Memo Gonzales en Big Blind na de zomer zijn ze verzekerd van uitstekende optredens waar ik me nu al op verheug.

Laurence

On m'a bien dit que le concert de Rod Piazza et ses Mighty Flyers la veille à Ecaussines avait été de haut vol. Il n'y avait donc pas vraiment de raison pour qu'il en soit autrement ce dimanche au Muziek-o-droom d'Hasselt.
Une heure et demie d'attente avec de temps à autre des spots agressifs, éblouissants, limite aveuglants qui se sont imposés tout au long du concert transperçant le noir de la salle aura été le prix fort à payer avant de pouvoir voir l'équipe émerger des coulisses. Mais... quelle équipe !

Dès l'ouverture des micros, la déferlante de blues jump façon Piazza allait prendre d'assaut les lieux pour délivrer super pro deux parties aussi enlevées l'une que l'autre. On a eu droit au gros son de Rod, la paire de Bassman couplés relayant sans faille et sans  pitié les vibrations que notre homme inflige royalement à ses lamelles, qu'elles soient fixées sur n'importe quel harmo. Démonstration du savoir faire tant chromatique que diatonique, breaks, attaques en force et en puissance, retombées en douceur, toute la panoplie de son jeu hyper dynamique a été déployée, jusqu'à sa descente dans la salle, micro baladeur à la rescousse. Les références reprises telles "mellow down easy" traitées sauce Piazza aussi y sont passées. Toujours prenante, la descente  parmi le public, c'est du show qui ne s'appuie certainement pas sur du vide ! Et, pour ce qui est d'appuyer, Rod Piazza peut franchement le faire sur sa troupe, moitié blonde en tête, Honey n'est pas une potiche : son piano est omniprésent, efficace, au point que ces  Flyers se paient le luxe de se dispenser de bassiste. Parmi eux, un increvable batteur et aussi Henry Carvajal, impérial dans son jeu de guitare tout en finesse et son chant de la même couleur  pour le magnifique  "so many Roads" d'Otis Rush.

Rappels compris, incluant l'un et l'autre titre plus ancien, cette soirée Rod Piazza et ses Mighty Flyers aura encore été un régal pour les amateurs d'harmonica.